خواست تا پنهان کند زخم از علی اما چه سود

صورت و بازو کبود و وای پهلو هم کبود

خواست تا شرح دهد حادثه ها را یک به یک

دید حیدر از غم و فتنه چو آتش بود و دود

در دو راهی خود و عشقش ، خودش شد شعله ور

سوخت در خود همچو عود و لب نزد چون ساز عود

حرمت نان و نمک ها رفت شد زخم و نمک

از فدک بگذشت اما اجر پیغمبر نبود

درد خود را بر بگیرد یا علی یا میخ و در

آه یاران مادر ما می گسست از تار و پود

کم نبود این غم به عالم محسن شش ماهه را …

بعد از آن حادثه شد گنبد مینایی کبود