حکمت پنجم نهج‌البلاغه از امیرالمؤمنین علی (ع) چنین است:

قالَ عليه‌السلام:
الغِنَى فِي الغُرْبَةِ وَطَنٌ، وَالفَقْرُ فِي الوَطَنِ غُرْبَةٌ.

🔹 ترجمه:
توانگری در غربت، همانند وطن است، و فقر در وطن، همانند غربت.

🔹 توضیح و پیام اخلاقی:
امام علی(ع) در این سخن کوتاه و پرمعنا، به ارزش بی‌نیازی و قناعت اشاره دارند.

انسانی که در غربت است ولی نیاز مالی ندارد، احساس آرامش و عزت می‌کند، گویی در وطن خویش است.

اما کسی که در وطن خود فقیر است، احساس بی‌جایی و غربت دارد، چون نیاز و تنگدستی عزتش را می‌کاهد.

📘 پیام امروزی:

عزت و آرامش در دارایی نیست، بلکه در احساس بی‌نیازی و استقلال است.

حتی در سرزمین بیگانه، اگر انسان دستش باز باشد و نیازمند نباشد، سربلند است.

اما در میان خویشان و آشنایان، اگر نیازمند و فقیر باشد، احساس غربت و بی‌پناهی می‌کند.